Słowo wstępu

Wolność oferowana przez internet jest zarazem darem i przekleństwem. Z jednej strony daje możliwość rozwoju i zaprezentowania swojego talentu, z drugiej - zgodnie z porzekadłem "Każda potwora znajdzie swego amatora" - utwierdza w mylnym przekonaniu o własnej wspaniałości i doskonałości. Pół biedy, kiedy ślepy samozachwyt ogarnie pisarkę-amatorkę lub inną niegroźną blogerkę. Niebezpieczeństwo zaczyna się w momencie, gdy taka niedouczona, co zachłysnęła własną zajebistością, bierze się za ocenianie innych.
Do oceniania blogów bowiem trzeba mieć wiedzę, empatię i cierpliwość, dlatego nie każdy się do tego nadaje. Gdy zaś oceniająca zamiast przy książkach woli siedzieć na blogach przyjaciółek i gg, w ocenie tak skupia się na byciu sarkastyczną, że aż zapomina, że ktoś siedzi po drugiej stronie kabla, a za rozdziały dłuższe niż strona w Wordzie odejmuje punkty... sami przyznacie, że nie może wyjść z tego nic dobrego.

Jeśli Ty jesteś taką oceniającą, bój się. Nadszedł Dzień Sądu.

***

Niniejszy blog ocenialnią nie jest i nie będzie. Drodzy czytelnicy, macie do czynienia z analizatornią; trochę nietypową, bo zamiast bezdennie głupich blogów z opowiadaniami maltretującą bezdennie głupie blogi z ocenami. Analizator wchodzi z butami i leczy terapią wstrząsową, prezentując opinii publicznej idiotyzm tekstu. Uprzedzam na wstępie: nie zamierzam nikogo uczyć oceniania. Zakładam, że jeśli ktoś się podejmuje tego zajęcia, jest świadom odpowiedzialności, jaka na nim ciąży.
Po prostu chcę wyciągnąć na światło dzienne niedouczenie, ignorancję, niekonsekwencję oraz chamstwo oceniających, którzy wyraźnie minęli się z powołaniem. Ku radości i przestrodze.

Enjoy!